به منصف بودن خدا شكي نيست ولي وسعت غم دنيا كجا و تنگي دل انسان كجا...

چگونه وسعتي بدين بي مثالي در دلي، به قدر مشت دستم جاي گيرد؟؟؟

خسته ام از آنان كه خواسته هايشان را در غالب بايد ها و ناخواسته هايشان را در كالبد نبايدها به من تحميل مي كنند...

 به كجا و كه پناه برم از محبت هاي آتشين، كه آمدند به تن سردم گرمي دهند حال آنكه ذره ذره ي وجودم را ذوب مي كنند.

كجاست كه فرياد زنم من به جرم زندگي در كنار شمايم...هم قفسان

حال كه همه در قفس دنيا در كنار هم هستيم!!! چرا... آري چرا اي دوست براي قدري فضاي بيشتر در قفس اين چنين بي پروايي؟؟؟

تو نيز در قفسي و اسير اين دنيا...
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: